Każdy, kto zwiedza Bangkok powinien zobaczyć Wat Arun – Świątynię Świtu. Ta wspaniała budowla wznosi się u zachodnich brzegów Menamu (Chao Phraya) i jest jednym z najstarszych zabytków stolicy Tajlandii.
Symbol Bangkoku
Świątynia Wat Arun nazywana bywa "symbolem Bangkoku". Położona jest na prawym (zachodnim) brzegu rzeki Menam (Chao Phraya). Do tej przepięknej budowli łatwo się dostać łodzią ekspresową lub promem – już sam przejazd daje niezapomniane wrażenia.
Świątynię doskonale widać z przeciwległego brzegu rzeki, ale żaden turysta spragniony ponadczasowego piękna nie powinien na tym poprzestać.
Wieże z porcelany
Nazwa „Wat Arun”, wywodzi się od imienia hinduskiego bóstwa świtu – Aruna. Samo słówko "wat" oznacza kompleks świątynno-klasztorny, z kilkoma typowymi elementami, wspólnymi dla wielu religijnych budowli buddyjskich.
Budowla składa się z jednego głównego prangu (smukła wieża typowa dla architektury Khmerów, o fallicznym kształcie, z eliptyczną kopułą) o wysokości 104 metrów oraz czterech mniejszych wież, których wysokość wynosi od 80 do 85 metrów.
Ściany świątyni udekorowane są tłuczoną porcelaną, pochodzącą z Chin, która używana była jako balast w łodziach krążących między Chinami a Tajlandią. Tym samym materiałem pokryte są chińskie posągi, stojące wokół Wat Arun.
Podstawę prangu zdobią cztery posągi boga Indry i jego słonia.
Wejścia do Wat Arun strzegą dwaj strażnicy – giganci, także na dziedzińcu wokół świątyni stoi wiele rzeźb o charakterze religijnym. Przez kilka lat właśnie tutaj przechowywany był słynny posąg Szmaragdowego Buddy – największa świętość buddystów. Po wybudowaniu świątyni Wat Phra Kaew (Świątynia Szmaragdowego Buddy) został tam przeniesiony.
Widoki
Z głównego prangu świątyni Wat Arun rozciąga się wspaniały widok na rzekę Chao Phraya i okolicę. Na wieżę dostać się można po wewnętrznych, stromych schodkach.
Jak wskazuje sama nazwa budowli – najpiękniej prezentuje się ona w chwili, gdy słońce znajduje się nisko nad horyzontem (czyli o świcie lub wieczorem).
Historia świątyni
Świątynia Wat Arun powstała w czasach królestwa Ayutthaya (lata 1350-1767) jako Wat Makok. Po upadku Ayutthayi, kiedy stolicę państwa przeniesiono do Thonburi (Thon Buri), zmieniono nazwę świątyni na Wat Chaeng.
W czasach panowania króla Ramy II, który rozpoczął przebudowę świątyni, nazwano ją Wat Arunratchatharam, zaś za króla Ramy IV, który przebudowę skończył – Wat Arunratchawararam.
Obecna nazwa jest skrótem tej ostatniej. Każdy przyzna, że łatwiej zapamiętać „Wat Arun”, niż wersję oficjalną, szczególnie w dzisiejszych czasach, kiedy świątynia odwiedzana jest przez tysiące turystów z całego świata.
Zwiedzanie
Świątynię można zwiedzać codziennie, od 8:30 do 17:30.
Tajowie zwykle wchodzą do świątyni za darmo, ale od turystów pobierane są niewielkie opłaty.
Z uwagi na fakt, że mamy do czynienia z największą atrakcją turystyczną „po tej stronie rzeki”, w niewielkiej odległości od niej ulokowano rozmaite restauracje, sklepy z pamiątkami, muzea itp.
Turyści, zgromadzeni najczęściej na przeciwległym brzegu rzeki Menam (Chao Phraya), czekają, by na własne oczy ujrzeć widok znany z pocztówek – świątynię skąpaną w blasku zachodzącego słońca.