Wat Saket Ratcha Wora Maha Wihan, czyli Świątynia Złotej Góry w Bangkoku, jak wskazuje jej pełna nazwa (krótkie wyjaśnienie świątynnej nomenklatury znajdziesz tutaj), jest świątynią królewską drugiej klasy.
Wat Saket leży w pobliżu skrzyżowania Ratchadamnoen Klang i Boripihat Road. Jest to jeden z najstarszych buddyjskich zespołów świątynnych w Bangkoku.
W zachodniej części świątynnego obszaru znajduje się sztucznie usypana, licząca 79 m wysokości góra, którą wieńczy złota chedi. Prowadzi do niej 318 schodków. Można pokusić się o stwierdzenie, że jest to jedna z największych atrakcji stolicy Tajlandii.
Wat Saket pochodzi jeszcze z czasów królestwa Ayutthaya, a jego pierwotna nazwa brzmiała: „Wat Srakesa Rajavaramahaviharn”, co znaczy: „Świątynia Mycia Włosów”.
Chodzi tu o pewną ceremonię, którą przeprowadził Rama I, kiedy powrócił z wyprawy wojennej do Kambodży.
Wcześniej okolica, w której znajduje się Wat Saket była dość ponura – było to miejsce egzekucji i pogrzebów.
Król Rama I polecił najpierw gruntownie odnowić wat, a następnie odbyło się jego wyświęcenie, które trwało siedem dni. Król nadał świątyni nową rangę i nową nazwę: od tej pory była to świątynia królewska drugiej klasy o nazwie Wat Saket, co oznacza Świątynię (Wat) Oczyszczenia (Sra) Królewskich Włosów (Ket).
Dopiero król Rama III poszerzył teren świątynny i na nowo wzniósł większość budynków, wśród nich także bot i viharn. Obok kazał usypać wielkie wzgórze, na którym planował postawić potężną chedi. Konstrukcja zawaliła się jednak z powodu miękkiego podłoża.
Rama IV polecił w końcu wznieść na szczycie wzgórza nową, mniejszą chedi. W ten sposób powstała tzw. „Golden Mount”, która przez długi czas była najwyższym wzniesieniem Bangkoku.
Znajdująca się na wierzchołku wzgórza chedi spoczywa na kwadratowym cokole. Cokół został otoczony galerią, która może być wykorzystywana do medytacji. Przez dwoje drzwi, na północy i na południu, można po schodach wejść na galerię.
Wewnątrz podstawy, na środku niewielkiego pomieszczenia, stoi mała, złota chedi z czterema niszami, w których znajdują się posążki Buddy. Mała chedi zawiera relikwie Buddy odkryte w 1897 r. na granicy z Nepalem. Rząd brytyjski podarował te relikwie ówczesnemu królowi Syjamu z prośbą, aby podzielić je po równo dla wszystkich narodów, które są nimi zainteresowane. Delegacje z Cejlonu, Birmy, Japonii i Syberii przybyły do Bangkoku, aby otrzymać swoją część. W uroczystej procesji wprowadzono 23 maja 1899 r. syjamską część relikwii do Wat Saket i zamknięto je w małej, złotej chedi.
W połowie dwunastego miesiąca księżycowego (listopad) publiczność może wejść do środka chedi. Przez wiele dni nie kończy się kolejka wiernych, którzy wdrapują się po 318 stopniach, aby oddać cześć relikwiom. U stóp góry i na przyległych ulicach powstają małe stragany, restauracje i teatry dla rozrywki tłumów.
Duży viharn Wat Saket jest otoczony murem i składa się z dwóch pomieszczeń, w których przechowywane są ważne posągi Buddy.
We wschodnim pomieszczeniu znajduje się Phra Attharot – stojący Budda, który został tutaj sprowadzony w 1829 r. z Phitsanulok.
W zachodniej sali przebywa natomiast Luang Phor Dusit, główny posąg dawnego Wat Dusit.
Viharn jest oddzielony od botu korytarzem.
Sam bot robi wielkie wrażenie ze względu na wspaniałe malowidła ścienne. Przedstawiają one przede wszystkim sceny z narodowego eposu Ramakien, z niezliczoną liczbą świętych i demonów, a także wydarzenia z buddyjskiej mitologii, np. buddyjskie raje i piekła, w których złoczyńcy karani są w najróżniejsze sposoby.
Osobnym dziełem sztuki są także tzw. Bai Sema – otaczające bot kamienie graniczne.